Eski Kelimelerimiz
KUZUCULDA HALK DİLİNDE KULLANILAN ESKİ KELİMELERİN ANLAMLARI Ağa: (Abi) Aslıap: (Elbise, giysi) Aceba: (Doğrumu, börülce) Ahraz: (Sağır, dilsiz) Avarlık: (Sebze yapılan yer. Sebzeler) Abari: (Şaşırmak, heyecanlanma ünlemi) Bitticik: (Biraz) Bıldır: (Geçen yıl) Bider: (Tohum) Baldırcan: (Patlıcan) Bastambak: (Merdiven ayağı) Bambıl: (Buğday kurtçuğu) Bocid: (Kulplu metal sürahi) Cımıcık: (Azıcık) Cöbel: (Evin yan tarafı) Cıbıldak: (Çıplak) Çere: (Testi) Cilis: (Hepten) Cipcilis: (Tamamen) Cıncık: (Cam, cam eşya) Carıs: (Rezil olmak) Çınarlık: (Kuzuculu merkez çarşısı eski adı) Çetil: (Ağaç fidesi) Çit: (Sürekli, Ağıl) Çepel: (Bulaşık) Çeper: (Ağıl) Çapıt: (Bez) Çilpek: (Çalıdan yapılan ayran çırpacağı) Çingil: (Küçük kova) Çomça: (Ağaçtan oyulmuş kepçe) Dikil: (Gir) Dikilin: (Girin) Don: (Kilot, Buz tutması) Dam: (Hapishane, üzeri topraklı ev) Dişlik: (Can sıkıntısı, vakit geçirememe) Devi it: (Dövme yapan makina) Deyiş: ((Deyyus) argo kelime)